Zo, dat is alweer een tijd geleden dat ik wat heb geschreven. Ik ben dan wel ‘ondernemer’ zoals ze zeggen. Maar ik stel mezelf niet altijd als hoogste prioriteit. En met de keuzes die ik heb gemaakt voel ik me op dit moment best senang.
Maar ondertussen kreeg ik wel genoeg inspiratie voor het schrijven en voor nieuwe dingen hoor. Bijvoorbeeld over het volgende:
Ik zag op Facebook een blog. Van wie of wat weet ik niet meer. Maar het ging om zakenvrouwen in Apeldoorn. De vraag was of je iemand wist die een goede zakenvrouw was. Meteen kwam het beeld bij mij naar voren van een vrouw in mantelpak, die haar mannetje wel staat in een grote vergadering. Aanwezig op alle netwerkbijeenkomsten binnen de regio of misschien wel landelijk. Zakenmannen kan ze onder tafel praten met goede stellingen, argumenten en onderbouwingen. Nee…die ken ik niet persoonlijk.
Tot op een dag in juni… Mijn man en ik liepen samen met mijn moeder naar het restaurant in het Gelre ziekenhuis. Niet dat we ergens zin in hadden, maar we moesten wel even goed voor onszelf gaan zorgen, want er kwam nog een pittige en spannende tijd aan. Mijn vader was net met spoed opgenomen. Ik kreeg ’s ochtends een belletje van Stanny van Looijenga Zorg, waar mijn vader logeerde. Hij en m’n moeder waren al onderweg naar het ziekenhuis. Ik had op dat moment net een afspraak bij Martins en ik heb mijn afspraak achtergelaten met een groot glas muntthee en de rekening… (Ik maak het nog goed hoor!)
Na heel wat actie en onderzoek van de eerste hulp, mochten we met hem naar boven naar Intensive Care. Daar werd hij geïnstalleerd, wat ook nog even zou duren. Dus daarom gingen wij naar het horecagedeelte. Want mijn moeder had ondertussen ook al een paar uur niets gehad.
Het was rond 13.30 uur. Het was druk, zoals het vaak is in het ziekenhuis. Er stond een flinke rij van mensen bij de kassa om iets te bestellen na uren in het ziekenhuis te hebben gehangen. Voor vertrek nog even wat eten. Die rij gaf ons de kans om ook maar eens te bedenken wat we weg konden krijgen. Nog twijfelend en moeilijk kijkend van de (keuze)stress waren we aan de beurt.
Alsof ze het aanvoelde begon de dame achter de kassa ons te helpen. Ze vertelde even wat er allemaal lag. Maarrrr, eigenlijk had ze toch wel iets anders wat ook superlekker is. Had ze echt net klaar, een kipgerecht met allerlei kruiden. Lekker op een Zweeds broodje. Kan ik zo voor jullie klaar maken. Door de enthousiasme van haar en haar warme welkom kregen we spontaan toch wel trek in dat broodje. “Nou, dan ga ik dat met liefde voor jullie klaarmaken. Dan smaakt het nog extra lekker!”
“Gemaakt met liefde. Dan smaakt het nog lekkerder!”
Zo gezegd, zo gedaan. Ze kwam het bij ons aan tafel brengen. Even een grapje tussendoor over een scheefliggend bieslookje. Maar dat mocht de pret niet drukken, ‘want er zit zoveel liefde in’!
De heerlijke geuren kwamen ons tegemoet. Malse kippendij, verse tomaat en kruiden. “Geniet er lekker van samen en laat even weten wat jullie ervan vinden. Eerlijk zeggen hoor! En weg was ze. Drie mensen bleven verrast achter met toch een gevoel van ‘dit ga ik wel wegkrijgen’.
Even later kwam ze voorbij met een kopje koffie voor een man, die met moeite tegen een kruk aanstond, met een infuus als date naast hem. Ook daar werd ‘een kopje liefde’ neergezet. En de man zag er ineens een stuk vrolijker uit.
Opeens liep ze naar voren, naar de bewaking die voorbij kwam lopen. Er kwam regelmatig een mevrouw als een gek met haar scootmobiel voorbij scheuren. Daar moesten ze toch maar eens wat van zeggen, want dat gaat binnenkort mis. En voordat er een ongeluk gebeurde, verwachtte ze toch wel dat ze haar even zouden aanspreken. “En als jullie haar niet aanspreken, doe ik het!” Oké, niet voor iedereen heeft ze heel veel liefde.
Mijn moeder gaf aan dat zij het restaurant runde. En ineens zag ik het. Dit is een prachtig voorbeeld van een succesvolle zakenvrouw. Hoezo mantelpak? Hoezo mensen onder tafel kletsen, uren vergaderen en discussiëren? Waar haal ik dat vandaan?
Doen waar je goed in bent, waar je kracht ligt. En als je personeel hebt, dat je zorgt dat je ze inspireert om hetzelfde te doen. Bij haar was dat om mensen te bedienen die het niet altijd makkelijk hebben. Want dat is toch vaak zo in een ziekenhuis. En niet iedereen kan op deze manier daar een restaurant runnen. Weten wat je wel en niet kunt zeggen, omdat je de mensen aanvoelt.
Twee weken later: mijn vader werd gereed gemaakt voor vertrek met de ambulance. Hij mocht gelukkig weer naar huis. Het duurde nog wel even voordat de ambulance zou gaan rijden, dus wij zijn nog even met mijn moeder naar het restaurant gegaan. Voor een heerlijk broodje, deze keer met gehakt en verse kruiden. En niet te vergeten, met héél veel liefde!
“Ook ik ben ondernemer. En doe graag iets met liefde.”
Ook ik ben ondernemer. Daarover is ook meer te lezen op mijn andere site. En ook ik wil graag met liefde iets voor mensen doen.
Ik heb een bijzondere herfstactie. Ik bied een tweewekelijkse workshopreeks Vit@al aan. Het is een serie van 13 workshops in de periode van november t/m april. En een terugkomdag in juni.
Deze workshopserie bied ik voor één keer aan tegen kostprijs. “Waarom?”, zou een harde zakenvrouw misschien denken 🙂 Omdat ik iedereen een kans wil bieden om aan de slag te gaan met persoonlijke ontwikkeling en vitaliteit. Dus ik doe mijzelf voor één keer cadeau, met heel veel liefde. Lees meer hierover op mijn site.
