Terwijl de meeste mensen aan het terugblikken zijn op 2020, ga ik zelf 20 jaar terug. Want 20 jaar geleden sloot ik op deze dag mijn periode als kapster af. Het klinkt als heel lang geleden, maar omdat mijn herinneringen aardig helder blijven, voelt het als nog geen 10 jaar geleden. Een collega, een van de bijzondere mensen in mijn leven, en ik zelf besloten beiden een nieuw pad in te gaan. Zij als kapster en schoonheidsspecialiste. En ik hing mijn scharen aan de wilgen, terwijl ik niet eens wist wat ik ging doen. Terwijl nu 20 jaar verder mensen soms niet eens weten dat ik ooit begonnen ben als kapster.

Ik heb een tijd gezegd: ‘Het was de slechtste keuze die ik voor mijzelf toen heb kunnen maken.’ Zo heb ik er ook lange tijd naar gekeken. Een keuze door omstandigheden. Want ik zei altijd dat ik toneelspeelster wilde worden. Waar die keuze vandaan kwam, weet ik nog steeds niet. Want het enige wat ik aan theater heb gezien in mijn jeugd, was het AKS Theater in Apeldoorn.

Omdat mijn ouders het niet breed hadden, koos ik voor het leerlingwezen, nu de BBL-opleiding. Kon ik snel verdienen en mijn eigen opleiding betalen. En in die tijd kon je kiezen voor de kappersopleiding of de techniekopleiding. Omdat ik echt een meisje was die de Barbies links liet liggen om met haar broer met technisch lego te spelen, geen voorraden aan kleding en make-up had, was het wel een logische keuze: ik ging voor de kappersopleiding.

Maar goed, sommige stappen zijn niet voor niks. Want als je vraagt wat het mij heeft opgeleverd, is dat ik mijn mensenkennis heb vergroot en daarnaast ook het sociale contact. Ik denk dat mensen van die tijd mij niet meer herkennen als ze me nu spreken. Want ik zal nu soms meer zeggen dat dat ik destijds tegen ze heb gedaan.

Daarnaast heb ik daar ontdekt hoe sensitief ik ben en hoe sommige mensen bij mij konden ontspannen of hun verhaal kwijt konden. Het voordeel was dat ze heerlijk ontspannen naar huis gingen, terwijl ik met hun energie en hun verhaal achterbleef. Zo denk ik terug aan een oma die vertelde dat zij haar kleindochter had verloren. Via een vriendin wist ik om wie het ging en welk nummer er gedraaid werd tijdens de uitvaart. En toen het nummer op de radio werd gedraaid, stopte ik met knippen en hebben we samen in stilte het nummer geluisterd.

De tijd en ruimte maken om mensen hun verhaal te doen, heb ik daar verder ontwikkeld. Want nu ik het zo schrijf, heb ik het niet geleerd, dat zat al wel in mij. Want  bij mij gaan de mensen altijd voor de omzet of regels. De serieusheid en zorgvuldigheid, die mocht ik daar laten zien. Het loslaten heb ik in de 20 jaar daarna nog mogen leren.

In die tijd heb ik ook geleerd dat ik niet geschikt ben als direct leidinggevende. Nog tijdens het afronden van mijn opleiding werd ik cheffin van een vestiging. Maar hoe trots je ouders en mensen om je heen dan kunnen zijn, ik had er geen lol in. Ik fungeer gewoon beter als ik naast iemand sta, als ik kan meekijken en ondersteunen. Dus ik was trotser op mijzelf toen ik aangaf niet meer in deze functie te willen werken en ook niet meer op deze vestiging. Want als je elkaar niet verder helpt, dan is voor mij de lol er ook aardig snel af.

Humor en plezier, dat zijn echt essentiële waarden voor mij. Het gaat niet om continu fun, want samen ergens hard aan werken en ergens aan bouwen, dat vind ik minstens zo belangrijk. En er moet altijd ruimte zijn voor gesprek. Misschien dat het daarom ook zo was dat ik destijds al druk was met het begeleiden van leerlingen, die het fijn vonden om door mij begeleid te worden.

Het afscheid van de laatste kapsalon eind 2020 was ook met heel veel fun. Hoe mooi was het om zonder gedoe en met veel fun een afscheidsfeestje te hebben. De kapsalon lag vol met glitters, we genoten van heerlijke pasta’s en pizza’s, wijn, Crème de Cassis en een cocktail uit een een kartonnen tap, volgens mij ‘Baya Beach Club’ genaamd. En niet op de achtergrond, maar op een stoel werd er gezongen:

… I said a hip hop the hippie to the hippie

To the hip hip hop and you don’t stop

The rock it to the bang bang the boogie

Say up jump the boogie, dig the rhythm of the boogie, the beat…

Januari 2001 startte ik met een opleiding tot secretaresse. Want toen ze vroegen wat ik het leukste vond om te doen, antwoordde ik: ‘Mensen helpen en mensen blij maken!’ Nu zeggen ze: ‘Ga de zorg in.’ Toen kon je nog secretaresse worden. En omdat ik mezelf nog mocht ontdekken hierin, zou ik gaan jobhoppen.

Tijdens mijn eerste jobhop kwam ik binnen bij het bedrijf waar ik 17 jaar lang heb verder mogen leren. Aan de ene kant werd een deel mij gegund om te leren. Maar als ik echt terugkijk op die 20 jaar, heb ik zelf wel de grootste invloed gehad op mijn eigen ontwikkeling. En ben ik dankbaar voor de mensen die naast mijn stonden, mij spiegelden of mijn verder hielpen. Want zonder mensen op jouw pad kom je nergens.

Terwijl er net een overname was geweest en het een zwart gat voor vele collega’s, mocht ik al meteen een en ander leren op gebied van personeel en organisatie. In nog geen drie maanden tijd zat ik al op kantoor van de directeur omdat je blijkbaar niet tijdens kantooruren je collega’s mag knippen, zag ik diverse eilanden in een pand en een mengelmoes van mopperende en vrolijke mensen. Daarnaast hadden we meteen te dealen met een overlijden van een collega, waarbij ik ook meteen leerde hoe belangrijk zorgvuldigheid daarin is. En ondanks dat ik een nieuwkomer was, liet ik op sommige momenten wel mijn stem horen.

Nu zijn we 20 jaar verder. Na veel vallen en opstaan, een mix van struggles en hele bijzondere, mooie doorbraken en successen, heb ik mijn eigen bedrijf, waarbij ik in 2021 echt nog meer de verdieping in mag gaan. De verdieping pak ik als adviseur allang. Maar de komende tijd ga ik meer delen over hoe ik het zie en waar ik naartoe wil. En het voelt goed om deze nieuwe stap te gaan maken.

Ubuntu, ik ben omdat wij zijn… Ik heb mijn eigen bedrijf, maar zoveel mensen om mij heen die mij steunen, die in mij geloven, die mij een schop onder mijn kont geven, die mij opdrachten geven en die opdrachten voor mij uitvoeren, die met mij samenwerken. Alles valt en staat met vertrouwen. Vertrouwen had ik zelf niet in de basis, maar ik heb wel geleerd om meer te mogen vertrouwen. Elke dag een beetje meer. En ik ben dankbaar voor de mensen om mij heen die er voor mij zijn en voor wie ik er mag zijn.

Dat is ook mijn grootste wens, dat iedereen er mag zijn. Dat je elkaar een beetje verder mag helpen, bijvoorbeeld alleen al door iemands ogen te openen door een gesprek. Door iemand vertrouwen te geven om iets te doen, zonder oordeel en met openheid naar elkaar te kijken. Niet altijd makkelijk, ik ben ook geen heilige. Maar als we met die intentie het nieuwe jaar kunnen starten, wie weet wat 2021 ons of de ander dan mag brengen.

De mensen die mij al wat langer kennen, weten dat wij niet aan kerstkaarten etc. doe. Maar dat we altijd kijken hoe we een extra goed doel kunnen steunen. Het mocht even duren, maar ineens wisten we het. Want wij hebben het geluk dat wij onze enorm lieve en trouwe labrador hebben, die ervoor zorgt dat we het gevoel hebben ergens voor te kunnen zorgen, die ons naar buiten neemt om mensen te ontmoeten, die ons blij maakt met een begroeting of grappige reacties. En die altijd een knuffel heeft voor ons, voor de mensen en kinderen om ons heen en ook voor de mensen op straat die het soms even nodig hebben om een hond te knuffelen. Want ook dat voelt hij aan.

Zo is er in Apeldoorn een jongedame heel hard aan het werk om geld op te halen voor een buddyhond. Want die vind je niet per toeval zoals wij met Django hadden. Het kost veel en zij doet er alles aan om in 2021 aan de slag te kunnen in een traject. Wat uiteindelijk natuurlijk heel veel invloed heeft op haar leven. Als je zo de regie pakt op waar jij invloed op hebt, dan verdien je het ook om gesteund te worden. Naast dat wij met hele hippe mondkapjes lopen, hebben wij besloten om ook een financiële bijdrage te leveren. En wij hopen dat zij in 2021 met meer vertrouwen haar pad verder mag bewandelen. Ze is te volgen op Instagram: https://instagram.com/op.weg.naar.een.buddyhond?igshid=1m8dtgymoysq0

Ik wens iedereen een hele fijne jaarwisseling toe. Anders dan anders, maar maak het niet minder gezellig. Daarin heb je zelf ook de regie. En maak er een mooi nieuw jaar van met elkaar!

Soms moet je stoppen om verder te komen. Vandaag bij Omdenken op de agenda.

Vorige maand ben ik ook gestopt. Niet vanuit mijzelf, de keuze is voor mij gemaakt. Gestopt met werken bij Vos Techniek. Niet iets wat je zomaar doet, loslaten van iets wat je 17 jaar lang met veel inzet, plezier en geloof hebt gedaan.

Maar het is goed zo. Het geeft mij ruimte om verder te komen. Stappen te gaan nemen die anderen al voor mij zagen. Mensen die regelmatig aangaven dat ik meer te doen had op deze wereldbol. En hoewel ik bijna wekelijks wel iemand tijdens een coaching vraag waarom hij/zij op deze wereldbol staat, vond ik het zelf best lastig om in deze situatie de vraag zelf te beantwoorden.

Ga je door met wat je al deed naast het werk bij Vos? Of ga je starten met de ideeën die je in je hoofd hebt. Na een tijd van stoppen, rust nemen en ook onderzoeken weet ik het. Ik ga door met wat ik deed, maar met volle energie voor mijn eigen bedrijf. Bedrijven ondersteunen als HR adviseur en persoonlijke coach.

Organisaties die echt iets willen met duurzame inzetbaarheid en sociale innovatie. En durven onderwerpen aan te kaarten zoals werk en mantelzorg, diversiteit, inzet van mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt. Denken vanuit samen, denken in de kracht van het individu, denken vanuit mogelijkheden en ruimte.

En verder wil ik als coach natuurlijk mensen binnen organisaties ondersteunen in de vraagstukken die zij hebben in het leven. Werk in combinatie met privé, balans tussen kiezen voor jezelf of voor de ander, ruimte maken om bezig te kunnen met nieuwe ontwikkelingen of stappen die je graag wilt maken.

En daarnaast ga ik de nieuwe ideeën onderzoeken en kijken hoe ik dit kan vormgeven. Want het sluit mooi op elkaar aan. Dat wordt dus vervolgd.

Ik wil Vos bedanken voor de ruimte die ik heb gehad om mijzelf te ontwikkelen, de collega’s voor de hele fijne samenwerking en het vertrouwen wat jullie in mij hadden. En een ieder waar ik in de afgelopen jaren mee in contact ben geweest, op welke manier dan ook. En wie weet komen we elkaar op een andere plek wel weer tegen!

Er is maar één prioriteit en dat is niet je werk. Die zin is bij me blijven hangen tijdens een bijeenkomst ‘Sociale innovatie’ van OTIB, het Technisch Opleidingsfonds. We zaten daar met werkgevers en HR mensen. En we werden meegenomen in het onderwerp mantelzorg. Ik kon het me aardig indenken dat het bij sommige mensen echt wel zo gaat. Dat je maar één prioriteit hebt en met de rest niets kan. Ook al zal je dat heel graag willen.

Wat mij tijdens de start van die bijeenkomst verbaasde, was dat de meeste mensen vertelden dat mantelzorg niet erg actueel was is de organisatie. Maar door de ontwikkelingen in de zorg zal dat vast wel komen. Van de 15 aanwezige bedrijven konden wij als enige concreet aangeven welke mantelzorgers wij hadden en in ieder geval dat jaar nog konden verwachten. Het werd gelukkig een hele interactieve en open sessie. Tijdens quiz van Werk & Mantelzorg kwamen de oeehhh, aahhhh, ooohhh echt, regelmatig ten gehore. En na drie uur konden meerdere mensen zeggen: ‘Ik denk wel dat wij mantelzorgers hebben’. Of zelfs: ‘Ik ben zelf mantelzorger!’

Mantelzorg, dat doe je gewoon. En dat heb ik heel lang ook gedaan. Ik was een jonge mantelzorger, die haar doen en laten, bepaalde keuzes in het leven, soms heeft laten bepalen door de situatie. Daar was ik mezelf niet eens van bewust. Dat kreeg ik pas door na diverse gesprekken en de ontwikkeling die ik door heb gemaakt als persoon. Eerst kende ik de term mantelzorg niet eens en later zei ik, mijn moeder is de mantelzorger. En dat klopt ook. Zij is een mantelzorger met een hele zware zorgtaak.

En toen, op zondag 14 februari, hoorde ik die zin weer in mijn hoofd. Er is maar één prioriteit en dat is niet het werk. En dat klopte… Ik had een ding te doen en dat was het werk bellen. Want ik was nu acuut een mantelzorger. Mijn moeder was de dag ervoor in het ziekenhuis opgenomen en ik voelde al aan dat het niet met een paar dagen over was. En mijn vader heeft een complexe zorgvraag, die alleen ik op dat moment samen met de vaste dames van de Thuiszorg kon invullen.

Bij mij ging de stand op dat moment op overleven. Ik heb mijn collega gebeld en gezegd dat ik niet kon werken en geen idee had wanneer wel weer. Terwijl ik normaal altijd eerst aan werk denk voor alle andere zaken, dus die boodschap was wel meteen duidelijk.

Drie weken lang zaten we tussen de zorg voor m’n vader en de zorgen om mijn moeder in het ziekenhuis. Mijn moeder kon nog net wat instructies geven voordat ze de ambulance in ging. De thuiszorg hielp ons gelukkig met de standaard rituelen die zij met mijn moeder uitvoerden. En het zorghotel waar m’n vader eerder heen ging toen het nog kon, heeft ons geholpen om zorgondersteuning in huis te vinden. Vanwege de complexe zorgvraag kwam er pas na drie weken ondersteuning van twee dames, zodat ik af en toe even naar huis kon of een paar uurtjes kon werken. Ik heb 7 weken in huis gezeten bij mijn ouders. Mijn man is er op een gegeven moment ook bij in getrokken. En samen hebben we de boel zo goed mogelijk laten draaien.

Ik moest regelmatig terugdenken aan de bijeenkomst en het traject wat we als Vos Techniek hebben opgestart om mantelzorgvriendelijk te worden. Mantelzorg, daar heb je toch wettelijke regelingen voor zoals zorgverlof?! Dat is er inderdaad. Maar als P&O-er en mantelzorger kan ik je zeggen dat je daar alleen niet veel aan hebt. Je hebt behoefte aan ruimte in tijd, flexibiliteit en af en toe begrip dat je niet zo scherp op je werk bent. Zorgverlof is eerst nog deels doorbetaald. Kost jou geld én de werkgever. En los van dat ik kostwinner ben en we een lager inkomen niet echt kunnen permitteren, ik wilde niet eens dat de werkgever dat betaalde voor mij. Want je kan al niets betekenen voor het bedrijf. Maatwerk, in gesprek gaan, dat is wat je nodig hebt.

Daarnaast had ik het geluk dat ik daarvoor persoonlijk een flinke groei heb gemaakt tijdens mijn coachopleiding. Ik was me bewust van hoe ik met mijn persoonlijke balans om moest gaan. En dat was echt niet makkelijk. Er gebeurt van alles om je heen en met jou ook. Je komt weer in huis bij je ouders, waar je ook al een tijd niet zo lang bent geweest. En je hebt te maken met diverse factoren om je heen die ook niet allemaal meewerken. Ik kan me dus voorstellen als iemand ineens in zo’n situatie zit, helemaal vast kan lopen. En dat doe ik soms ook, maar ik zet dat m’n hulplijnen in.

Mijn boodschap aan de werkgevers is, maak mantelzorg bespreekbaar binnen de organisatie. Dat je alleen maar hoeft te bellen ‘ik zit met mantelzorg, ik bel later terug over het hoe en wat’. Kijk welk maatwerk nodig is om de werknemer op de been te houden. Wanneer je het gesprek aan gaat, opent dat veel ruimte voor het denken in mogelijkheden.

Mijn boodschap aan de mantelzorgers: Vraag hulp. En zorg dat je de kring om je heen ruim houdt. Mijn moeder deed alles zelf. Toen ik ervoor kwam te staan, deed ik het ook eerst zelf. Maar op een gegeven moment moet je het los laten. Je moet af en toe ook voor jezelf zorgen. Om het vol te houden, maar ook om zelf zo goed als gezond te blijven.

Zoals vandaag, het is de dag van de mantelzorg. Voor mijn gevoel heb ik net heel decadent m’n ouders achter gelaten met de zorgondersteuning. Maar ontspanning en even wat anders is ook erg belangrijk, dus dat ga ik vanavond opzoeken tijdens de bijeenkomst die door de Kap is georganiseerd voor de mantelzorgers in Apeldoorn.

Mijn boodschap aan de mensen om mij heen, collega’s, familei, vrienden en vooral mijn man: dank voor jullie steun en begrip. Er komt een tijd dat ik meer tijd voor jullie heb. Maar voor nu zal het mij een zorg zijn. Ik zorg voor mijn ouders!