Het zal mij een zorg zijn!

Er is maar één prioriteit en dat is niet je werk. Die zin is bij me blijven hangen tijdens een bijeenkomst ‘Sociale innovatie’ van OTIB, het Technisch Opleidingsfonds. We zaten daar met werkgevers en HR mensen. En we werden meegenomen in het onderwerp mantelzorg. Ik kon het me aardig indenken dat het bij sommige mensen echt wel zo gaat. Dat je maar één prioriteit hebt en met de rest niets kan. Ook al zal je dat heel graag willen.

Wat mij tijdens de start van die bijeenkomst verbaasde, was dat de meeste mensen vertelden dat mantelzorg niet erg actueel was is de organisatie. Maar door de ontwikkelingen in de zorg zal dat vast wel komen. Van de 15 aanwezige bedrijven konden wij als enige concreet aangeven welke mantelzorgers wij hadden en in ieder geval dat jaar nog konden verwachten. Het werd gelukkig een hele interactieve en open sessie. Tijdens quiz van Werk & Mantelzorg kwamen de oeehhh, aahhhh, ooohhh echt, regelmatig ten gehore. En na drie uur konden meerdere mensen zeggen: ‘Ik denk wel dat wij mantelzorgers hebben’. Of zelfs: ‘Ik ben zelf mantelzorger!’

Mantelzorg, dat doe je gewoon. En dat heb ik heel lang ook gedaan. Ik was een jonge mantelzorger, die haar doen en laten, bepaalde keuzes in het leven, soms heeft laten bepalen door de situatie. Daar was ik mezelf niet eens van bewust. Dat kreeg ik pas door na diverse gesprekken en de ontwikkeling die ik door heb gemaakt als persoon. Eerst kende ik de term mantelzorg niet eens en later zei ik, mijn moeder is de mantelzorger. En dat klopt ook. Zij is een mantelzorger met een hele zware zorgtaak.

En toen, op zondag 14 februari, hoorde ik die zin weer in mijn hoofd. Er is maar één prioriteit en dat is niet het werk. En dat klopte… Ik had een ding te doen en dat was het werk bellen. Want ik was nu acuut een mantelzorger. Mijn moeder was de dag ervoor in het ziekenhuis opgenomen en ik voelde al aan dat het niet met een paar dagen over was. En mijn vader heeft een complexe zorgvraag, die alleen ik op dat moment samen met de vaste dames van de Thuiszorg kon invullen.

Bij mij ging de stand op dat moment op overleven. Ik heb mijn collega gebeld en gezegd dat ik niet kon werken en geen idee had wanneer wel weer. Terwijl ik normaal altijd eerst aan werk denk voor alle andere zaken, dus die boodschap was wel meteen duidelijk.

Drie weken lang zaten we tussen de zorg voor m’n vader en de zorgen om mijn moeder in het ziekenhuis. Mijn moeder kon nog net wat instructies geven voordat ze de ambulance in ging. De thuiszorg hielp ons gelukkig met de standaard rituelen die zij met mijn moeder uitvoerden. En het zorghotel waar m’n vader eerder heen ging toen het nog kon, heeft ons geholpen om zorgondersteuning in huis te vinden. Vanwege de complexe zorgvraag kwam er pas na drie weken ondersteuning van twee dames, zodat ik af en toe even naar huis kon of een paar uurtjes kon werken. Ik heb 7 weken in huis gezeten bij mijn ouders. Mijn man is er op een gegeven moment ook bij in getrokken. En samen hebben we de boel zo goed mogelijk laten draaien.

Ik moest regelmatig terugdenken aan de bijeenkomst en het traject wat we als Vos Techniek hebben opgestart om mantelzorgvriendelijk te worden. Mantelzorg, daar heb je toch wettelijke regelingen voor zoals zorgverlof?! Dat is er inderdaad. Maar als P&O-er en mantelzorger kan ik je zeggen dat je daar alleen niet veel aan hebt. Je hebt behoefte aan ruimte in tijd, flexibiliteit en af en toe begrip dat je niet zo scherp op je werk bent. Zorgverlof is eerst nog deels doorbetaald. Kost jou geld én de werkgever. En los van dat ik kostwinner ben en we een lager inkomen niet echt kunnen permitteren, ik wilde niet eens dat de werkgever dat betaalde voor mij. Want je kan al niets betekenen voor het bedrijf. Maatwerk, in gesprek gaan, dat is wat je nodig hebt.

Daarnaast had ik het geluk dat ik daarvoor persoonlijk een flinke groei heb gemaakt tijdens mijn coachopleiding. Ik was me bewust van hoe ik met mijn persoonlijke balans om moest gaan. En dat was echt niet makkelijk. Er gebeurt van alles om je heen en met jou ook. Je komt weer in huis bij je ouders, waar je ook al een tijd niet zo lang bent geweest. En je hebt te maken met diverse factoren om je heen die ook niet allemaal meewerken. Ik kan me dus voorstellen als iemand ineens in zo’n situatie zit, helemaal vast kan lopen. En dat doe ik soms ook, maar ik zet dat m’n hulplijnen in.

Mijn boodschap aan de werkgevers is, maak mantelzorg bespreekbaar binnen de organisatie. Dat je alleen maar hoeft te bellen ‘ik zit met mantelzorg, ik bel later terug over het hoe en wat’. Kijk welk maatwerk nodig is om de werknemer op de been te houden. Wanneer je het gesprek aan gaat, opent dat veel ruimte voor het denken in mogelijkheden.

Mijn boodschap aan de mantelzorgers: Vraag hulp. En zorg dat je de kring om je heen ruim houdt. Mijn moeder deed alles zelf. Toen ik ervoor kwam te staan, deed ik het ook eerst zelf. Maar op een gegeven moment moet je het los laten. Je moet af en toe ook voor jezelf zorgen. Om het vol te houden, maar ook om zelf zo goed als gezond te blijven.

Zoals vandaag, het is de dag van de mantelzorg. Voor mijn gevoel heb ik net heel decadent m’n ouders achter gelaten met de zorgondersteuning. Maar ontspanning en even wat anders is ook erg belangrijk, dus dat ga ik vanavond opzoeken tijdens de bijeenkomst die door de Kap is georganiseerd voor de mantelzorgers in Apeldoorn.

Mijn boodschap aan de mensen om mij heen, collega’s, familei, vrienden en vooral mijn man: dank voor jullie steun en begrip. Er komt een tijd dat ik meer tijd voor jullie heb. Maar voor nu zal het mij een zorg zijn. Ik zorg voor mijn ouders!